Danuta Szmit-Zawierucha Miniatury warszawskieWizyta Najjaśniejszego Pana

   W mieście nastąpiło wielkie poruszenie. Mijał zaledwie rok odkąd Mikołaj II, najstarszy syn Aleksandra III zasiadł na tronie, od blisko trzystu lat obleganym przez dynastię Romanowów.

   Na wieść o tym ważnym wydarzeniu zaczęto szybko porządkować miasto, przynajmniej na trasie przejazdu. Zbudowano także kaplicę na Dworcu Petersburskim, na którym car miał wysiąść wraz z Dostojną Małżonką. Polacy – jak zwykle w podobnych sytuacjach – zaraz się podzielili: jedni uważali, że Mikołajowi należy okazać dyskretną pogardę, gdyż jest zwyczajnym tyranem, inni z kolei sądzili, że należą mu się wszelkie honory, gdyż tylko tak można wyjednać jakieś ulgi dla Polski.

   Margrabia Zygmunt Wielopolski, słynny z pamiętnej branki napisał do cara wiernopoddańczy adres, w którym zawarł takie między innymi słowa: „W Twoim wspaniałomyślnym Samowładztwie (…) naród polski cały widzi swoją przyszłość i chce niezachwianie służyć Tobie, Ukochanemu Swemu Monarsze”, naiwnie wierząc w złagodzenie kursu wobec Polski.

   Ale były to tylko mrzonki.