Architekt:
Maurycy Grodzieński
Budowa:
1912
Wzniesiona jako typowa czynszowa kamienica dochodowa. Kamienica składała się z budynku frontowego o układzie kalenicowym od ulicy, dwóch oficyn bocznych oraz oficyny poprzecznej zamykającej wewnętrzne, niewielkie podwórze, posiadała dwie klatki schodowe (w budynku frontowym i oficynie równoległej) i windę zlokalizowaną w centralnej części frontowej. Elewacja gmachu frontowego miała charakter wczesno-modernistyczny, z elementami rokoka i klasycyzmu.
W czasie I wojny światowej z budynku korzystała Politechnika Warszawska, w czasie, gdy gmach główny został zajęty na potrzeby niemieckiego szpitala. Politechnika od 1918 r. użyczała w nim m.in. siedziby trzem korporacjom akademickim: Welecja, Sarmatia i Arkonia.
W latach 1919-30 w kamienicy mieściły się biura Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego, a następnie aż do wojny – biura Kuratorium Okręgu Szkolnego Warszawskiego. Po zniesieniu Kuratorium od czerwca 1940 r. w budynku mieścił się niemiecki Referat Polskiego Szkolnictwa. W czasie wojny działały tu także Państwowa Żeńska Szkoła Handlowa i Państwowa Szkoła dla Wychowawczyń Przedszkoli.
W czasie II wojny światowej nie uległa znacznemu zniszczeniu.
Obecnie (2020) budynek pełni funkcje biurowe.
