Architekt:
Henryk Marconi.
Budowa:
w latach 1851-1852 dla Józefa Grodzickiego.
Kamienica powstała na miejscu kamienicy W. Sobolewskiego z końca XVIII w.
Dziewiętnastoosiowa kamienica w stylu neorenesansu włoskiego. Oryginalną ozdobą budynku były posągi i kompozycje alegoryczne, wieńczące attykę, wykonane przez uczniów Szkoły Sztuk Pięknych:
- „Amor i Psyche” – Leona Molatyńskiego,
- „Kastor i Polluks” – Feliksa Śląskiego,
- „Apollo” – Adama Laskiego,
- „Mars” – Leona Myszkowskiego,
- „Bachus” – Daniela Zaleskiego,
- „Faun” – Józefa Plocera,
- „Antinous” – Władysława Mikulszysa,
- „Ceres” – Kazimierza Czerkawskiego,
- „Westalka” – Karola Osińskiego,
- „Crispina i Augusta” – Antoniego Ślemińskiego,
- „Flora” – Karola Osińskiego.
W latach 1872-1944 budynek należał do Krasińskich a potem do Czartoryskich.
Kamienica była budynkiem frontowym dużej posesji, na której wybudowano oficyny mieszkalne: jednotraktową północną, dwutraktowa od strony wschodniej, oddzielająca podwórze od ogrodu na tyle posesji, a około 1885 roku oficynę południową, która stanęła w pewnym oddaleniu od granicy działki, aby nie zasłaniać światła, należącej wówczas do tego samego właściciela (hr. Ludwika Krasińskiego), oficyny północnej pałacu Krakowskie Przedmieście 5.
W jednej z oficyn „mieszkał” Ignacy Rzecki z „Lalki” Bolesława Prusa o czym informowała tablica umieszczona w 1937.
W 1881 r. na tyłach posesji wzniesiono drewniany budynek teatru Nowego (z wejściem od ul. Królewskiej).
Po zburzeniu po 1915 w jego miejscu wybudowano murowany budynek oranżerii, zakładu ogrodniczego Szymborskich - po adaptacji w 1933 siedziba kawiarni "Sztuka i Moda".
W 1898 w kamienicy rozpoczęło działalność Centralne Laboratorium Cukrownicze, w 1927 przekształcone w Instytut Przemysłu Cukrowniczego. Budynek był także siedzibą Polskiej Macierzy Szkolnej.
Odbudowa:
Wszystkie budynki spłonęły w 1944 roku. Kamienica frontowa została odbudowana w latach 1946-1951 pod kierunkiem Bohdana Pniewskiego. Niestety nie odtworzono rzeźb wieńczących attykę. W związku z rozbiórką sąsiedniej kamienicy Beyera, dom uzyskał nową elewację północną. Oficyny i oranżeria nie zostały odbudowane.
