OBIEKT NIE ISTNIEJE
(opracowany także jako trzy budynki: Miodowa 26, 24, 22)
FOT:
Architekt:
Jakub Fontana.
Budowa:
w latach 1743-1754 z przeznaczeniem na szkołę dla młodzieży szlacheckiej, zorganizowaną według postępowych metod wychowawczych z inicjatywy i staraniem ks. Stanisława Konarskiego. Teren pod budowę gmachu (wzdłuż ulicy Miodowej) został przekazany Zakonowi Pijarów w wieczystą dzierżawę. Budynek rozciągał się pomiędzy dotychczasowym budynkiem szkoły (dawny pałac Humańskiego) a posesją Dworu Gdańskiego. Miał kształt wydłużonego prostokąta z projektowanymi trzema oficynami od strony północnej. Bryła budynku była podzielona na trzy części z wyodrębnionym dwupiętrowym korpusem środkowym i dwoma jednopiętrowymi skrzydłami. Z projektowanych trzech skrzydeł zrealizowano jedynie wschodnie i środkowe.
Fasada budynku nosiła cechy włoskiego baroku. Została jednak zrealizowana w wersji dużo skromniejszej niż w pierwotnym projekcie Fontany.
Przebudowy:
W 1785 wg projektu Stanisława Zawadzkiego w stylu klasycystycznym. Najbardziej widocznym poza przebudową fasady było dobudowanie nad ryzalitem środkowym attykowego piętra mieszczącego obszerną salę.
W roku 1807 wojska napoleońskie zajęły gmach na lazaret wojskowy a szkoła została przeniesiona na Żoliborz, gdzie przetrwała do roku 1832. W związku z budową cytadeli szkoła i zakon zostały usunięte z Żoliborza i przeniesione na rok na Zakroczymską. W 1833 szkoła została zlikwidowana przez władze carskie, a kościół przy Długiej należący do Pijarów przebudowano na cerkiew.
Do roku 1815 gmach dawnego Collegium Nobilium był zajęty przez lazarety oraz biura inżynierskie i wojskowe.
W 1814 w gmachu otwarto pomieszczenia dla ubogich. Była to pierwsza siedziba późniejszego Warszawskiego Towarzystwa Dobroczynności.
Lata 1820-1831 – Szkoła Aplikacyjna Artylerii i Inżynierów – adaptacji gmachu dokonał ppłk Wilhelm Henryk Minter. Po powstaniu listopadowym szkoła została zlikwidowana.
Lata 1832-1845 – Najwyższa Izba Obrachunkowa – adaptację zlecono Antoniemu Corazziemu.
W 1845 Najwyższa Izba Obrachunkowa przeniosła się do zakupionego w 1840 budynku na rogu Nowego Światu i al. Jerozolimskich, a na jej miejsce wprowadziły się do gmachu Collegium Nobilium Sąd Apelacyjny, biura notariuszy a także ulokowano tam księgi hipoteczne (do roku 1913 kiedy wybudowano gmach Hipoteki przy Kapucyńskiej).
Ok. 1850 roku nastąpiła przebudowa lewego skrzydła przez nadbudowanie drugiego piętra i zmianę wyglądu elewacji. Budynek stał się odtąd samodzielną nieruchomością mieszkalną.
W 1876 po przeniesieniu sądów do Pałacu Paca i Pałacu Bedenich budynek zajęły biura gubernatora warszawskiego, które mieściły się tam do 1915 roku.
Po I wojnie światowej w gmachu został ulokowany Najwyższy Trybunał Administracyjny (w korpusie głównym) i drukarnia państwowa w prawym skrzydle.
Zniszczony i odbudowany:
W wrześniu 1939 roku budynek uległ nieznacznym uszkodzeniom, natomiast został poważnie zniszczony w czasie Powstania.
Centralna część i prawe skrzydło gmachu zostały odbudowane w latach 1945-1955 wg. projektu Wojciecha Onitsha, Mariana Sulikowskiego i Andrzeja Uniejewskiego. Lewe skrzydło odbudowano w roku 1963 bez przywrócenia mu wyglądu z czasów Collegium Nobilium.
