Od I połowy XIV w. na posesji wzdłuż Nowomiejskiej stały drewniane zabudowania Szpitala św. Ducha oraz drewnianego kościółka św. Ducha. Od 1388 szpital - w późniejszym okresie pełniący funkcję przytułku, był własnością miasta. Niepodal szpitala znajdował się cmentarz (bliżej murów miejskich).
Po 1544 zastąpione zabudową murowaną (późniejszy nr hip. 167), zniszczoną w 1607 w czasie pożaru miasta, odbudowaną a następnie ponownie zniszczoną w czasie potopu szwedzkiego w 1657.
W 1661 rozdzielony od kościoła, który został przekazany oo. paulinom.
Odremontowany w 1664, rozbudowany w 1682 i w latach 1700-03. W latach 1730-31 powiększony o nowy budynek od strony Podwala (późniejszy nr hip. 502 - rozbudowany w 1777).
Znajdujący się w coraz gorszym stanie budynek od strony Nowomiejskiej zburzono około 1794.
Budowa:
1794 - prawdopodobnie z wykorzystaniem murów budynku z 1700-03 od strony Podwala.
Przebudowany:
w 1821 Szpital Św. Ducha, połączony ze Szpitalem Panny Marii, przeniosły się do nowej siedziby na Nowym Mieście przy ul. Przyrynek 4, zaś narożny budynek przebudowano na kamienicę czynszową.
Zniszczony:
w czasie II wojny św.
Odbudowany:
1953-56 według projektu Jana Grudzińskiego.
