Wcześniej:
W 1700 na posesji stał drewniany dom Wojciecha Tarnowskiego. W 1743 powstała parterowa kamienica należąca do Heyna. W 1770 należała do Lencka i była już piętrowa. W 1784 miała dwa piętra, a właścicielem był dr. Andrychiewcz. Pod koniec XVIII w. osiągnęła ostatecznie wysokość trzech pięter, a w stromym dachu umieszczono 2 facjaty, powyżej zaś nadbudówkę latarni nad środkowym traktem.
Budowa:
po 1895.
Po zburzeniu poprzedniego budynku wzniesiono nowy - czteropiętrową kamienicę o fasadzie licowanej jasną, glazurowaną cegiełką z wykuszem i balkonem. Posiadała smukły szczyt osadzony w dachu z parą facjat. Na parterze i antresoli widniały wielkie witryny okienne.
Zniszczona:
spalona w 1944, w 1946 rozebrana do piwnic.
Odbudowana:
w 1949 według projektu M. Kuzmy i Z. Stępińskiego. Obniżona do wysokości trzech pięter uzyskała wystrój nawiązujący do form klasycyzujących.
