Architekt:
Tylman z Gameren.
Budowa:
przed 1690.
Ermitaż wzniesiony dla Stanisława Herakliusza Lubomirskiego był parterowym budynkiem z półkolistym ryzalitem. Początkowo zwany Eremitorium, pełnił funkcje samotni, w której marszałek mógł odpoczywać i oddawać się rozmyślaniom. Na początku panowania króla Stanisława Augusta Poniatowskiego (około 1775) spłonął od pioruna, ale z opisów wynika, że zachowała się część jego konstrukcji .
Odbudowa:
w latach 1775-79 zgodnie z projektem Dominika Merliniego.
W budynku na planie kwadratu usunięto stary ryzalit południowy i na jego miejsce wprowadzono portyk wgłębny (ganek umieszczony w ścianie frontowej). Dodatkowo Ermitaż podwyższono o jedną kondygnację i przykryto łamanym dachem mansardowym. Fasada pozbawiona była okien. Pierwszą lokatorką Ermitażu była przyjaciółka króla, Henrietta z Pugetów Lhullier (do roku 1796). Wnętrza zdobione były motywami kwiatów oraz sztukaterią autorstwa Antonio Bianchi zaś wokół domu założono ogród anglo–chiński, w którym ustawiono posąg Wenus Medycejskiej autorstwa Monaldiego.
Na wschód od Ermitażu znajdowała się dwuizbowa budowla, prawdopodobnie kuchnia wybudowana w roku 1780, zaś w samych ogrodach rozstawiano płócienny namiot dla służby Pani Lhullier.
Obecnie:
teren Ermitażu jest oddzielony od Łazienek Królewskich ulicą Agrykola i ogrodzeniem, a miejsce ogrodu anglo–chińskiego zajmuje wybudowane w latach 60-tych boisko do piłki nożnej.
