Architekt:
Juliusz Żórawski.
Budowa:
1936-37.
Luksusowy dom apartamentowy, wzniesiony na potrzeby biznesowe klientów cukrowni, z częścią mieszkań 3-pokojowych, przeznaczonych na stały wynajem (mieszkał tu do 1939 m.in. architekt Maciej Nowicki).
Budynek ma 5 pięter w betonowej konstrukcji szkieletowej. Jego projekt nawiązuje do 5. zasad architektury nowoczesnej, formułowanych przez Le Corbusiera:
-otwarty parter umożliwiający dowolny ruch pieszy oraz dodatkowe parkowanie
-wolna fasada, nie pełniąca funkcji konstrukcyjnej
-poziome okna pasmowe, dla najlepszego nasłoneczniania pomieszczeń
-taras rekreacyjny na dachu dla mieszkańców
-wolny plan mieszkań z cienkimi ścianami działowymi, umożliwiający dowolną aranżację.
W budynku znajdują się 10 mieszkań 3 pokojowych oraz 10 apartamentów - kawalerek typu pied a terre. Na każdym piętrze znajdują się po dwa mieszkania danego typu, do których główne wejście prowadzi przez dwie otwierane dwustronnie windy co było ewenementem w skali Warszawy. Również charakterystycznym było zastosowanie na fasadzie ulicznej dużych portfenetre na całą szerokość i wysokość pomieszczeń mieszkalnych, wraz z wysuwanymi ze ściany markizami.
W zabudowanej części parteru znalazły się pomieszczenia mieszkalne i gospodarcze dla służby, zaś na dziedzińcu znalazły się garaże. Maszynownia windy zwieńczona jest wygiętym daszkiem - strukturą żelbetową o charakterystycznej formie żagla, skąd potoczna nazwa " Dom pod żaglem".
Uszkodzony:
budynek został uszkodzony we wrześniu 1939, tracąc część okładziny na elewacji oraz okien. Wyremontowany po 1945.
