Architekt:
Józef Pius Dziekoński z uczniami: Władysławem Żychniewiczem i Ludwikiem Panczakiewiczem.
Budowa:
1901-11 na miejscu Czerwonej Karczmy.
Kościół stanowi próbę syntezy architektury polskiej okresu renesansu i baroku: kaplice wzorowane na katedrze na Wawelu, wieże nawiązujące do dzwonnicy Jasnogórskiej, dekoracja bocznych szczytów wzorowana na spichlerzach w Kazimierzu Dolnym.
W latach 30-tych XX w. do kościoła trafił fragment mozaiki znad głównego wejścia do soboru pw. św. Aleksandra Newskiego na pl. Saskim (Piłsudskiego).
Zniszczony:
spalony w 1939. Dzięki niezwykle trwałej konstrukcji kościół wytrzymał próby wysadzenia przez Niemców po upadku Powstania Warszawskiego.
Odbudowany:
w 1953 według projektu W. Konowicza z pominięciem sygnaturki nad przecięciem nawy głównej z transeptem.
