Architekt:
Artur Gurney.
Budowa:
1910.
Gmach został wybudowany na posesji należącej do S. Drzewieckiego na potrzeby prywatnego Zakładu Leczniczego Chirurgicznego i Ginekologicznego z oddziałem dla rodzących (36 pokoi w 1912, 45 pokoi – w 1914 r.). Budynek był wyposażony w windy i centralne ogrzewanie.
W suterenie umieszczone pomieszczenia techniczne.
Na parterze, poza rozległym hallem, znajdowała się poczekalnia i gabinety dla chorych przychodzących, gabinet rentgenowski, kancelaria oraz mieszkanie lekarza zakładowego.
Na I piętrze znajdował się nowocześnie wyposażony Zakład ortopedyczno-chirurgiczny i zanderowski (wykorzystujący sprzęt do rehabilitacji opracowany przez szwedzkiego lekarza Gustava Zandera).
Na II piętrze umieszczono część gospodarczą zakładu.
III i IV piętro przeznaczono na pokoje dla chorych.
Na V piętrze, oprócz pokoi dla chorych, znajdowały się sale operacyjne i opatrunkowe.
VI piętro zajmowały mieszkania dla personelu.
W roku 1918/19 zakład przekształcono w Lecznicę (szpital) Omega, która działała przez cały okres międzywojenny.
W 1915 po śmierci S. Drzewieckiego budynek przeszedł na własność jego syna, Piotra Drzewieckiego (prezydenta Warszawy w latach 1918-21) - współwłaściciela spółki Drzewiecki i Jeziorański, która w latach 30-tych stała się właścicielem budynku.
Obiekt nie uległ znacznym uszkodzeniom w czasie wojny i Powstania Warszawskiego.
Po 1945:
W 1957 r. budynek został zaadoptowany na potrzeby Wojewódzkiego Szpitala Chirurgii Urazowej Dziecięcej „Omega”, który działał w nim do 2006 r. Obecnie stoi opuszczony i zaniedbany.
