Architekt:
Rudolf Świerczyński.
Budowa:
1929-31.
Rozbudowa: (planowana, niezrealizowana): ok. 1940-45.
Monumentalny gmach biurowy na rzucie litery "T", z dołączonymi doń trzema niższymi budynkami mieszkalnymi. Pierwszy z nich przy Chałubińskiego, z mieszkaniami woźnych, przylega z jednej strony do głównego korpusu Ministerstwa, z drugiej zaś - do siedziby Warszawskiej Szkoły Pielęgniarek (ul. Chałubińskiego 2 róg Koszykowej), dwa pozostałe - do skrzydła, prostopadłego do ulicy Chałubińskiego. Północny (ul. Hoża 71), przeznaczony był na mieszkania wyższych urzędników Ministerstwa, zaś południowy - na mieszkania intendentów.
Niemal cała płaszczyzna elewacji od strony ul. Chałubińskiego i Hożej oblicowana jest czerwonym klinkierem, stanowiąc unikat w skali miasta, zaś cokół obłożony jest czarnym, wołyńskim bazaltem, który pojawia się również na filarach portyku wejściowego. Bazaltowa jest także znajdująca się nad wejściem głównym płaskorzeźba art déco z godłem państwowym, projektu Mieczysława Kotarbińskiego, wykonana przez Władysława Kąckiego (sygnowana). Inne elewacje posiadają znacznie skromniejszy wystrój, a niektóre pozostają do dziś w stanie surowym.
Gmach wznoszony był z pierwotnym przeznaczeniem dla Ministerstwa Robót Publicznych, które jednakże urzędowało w nim zaledwie przez rok, po czym uległo likwidacji. Jego miejsce zajęło Ministerstwo Komunikacji, którego pozostałe biura mieściły się w gmachu na rogu Nowego Światu i al. 3 Maja. Przeprowadzkę zamierzano zakończyć prawdopodobnie w połowie lat '40, po oddaniu do użytku nowej części gmachu, planowanej na posesji Chałubińskiego 6. Projekt (także R. Świerczyńskiego) zakładał budowę biurowca, usytuowanego równolegle do tej ulicy, z krótkim skrzydłem wzdłuż ul. Wspólnej. Najciekawszym elementem projektu był jednak wieżowiec na rogu obu ulic, zwieńczony efektowną - w nocy zapewne podświetlaną - instalacją. Wysokość całości można oszacować na około 120 m [szacunek Sz.K], a więc ustępowałaby ona nieznacznie najwyższym budowlom w ówczesnej Polsce - masztom antenowym Centrali Nadawczej telegrafu transatlantyckiego w Boernerowie (127 m). Oba gmachy, stary i nowy, miał łączyć kryty ganek, biegnący nad ul. Hożą.
Przebudowa:
w czasie wojny przebudowano piętrowe skrzydło przy Hożej.
Po wojnie:
budynek zajęty z powrotem przez Ministerstwo Komunikacji, doczekał się 1948-50 rozbudowy według projektu Bohdana Pniewskiego. Powstałe wówczas dwa gmachy, połączone rotundą wejściową, zdają się być czytelnym nawiązaniem (choć w dużo skromniejszym wykonaniu) do pierwotnej koncepcji nieżyjącego już wówczas R. Świerczyńskiego.
Obecnie:
siedziba Ministerstwa Infrastruktury.
