Warszawa, druga połowa XIX wieku. Żona żyjącego nad stan przemysłowca, włożywszy na bal publiczny kolczyki z dużymi brylantami, usłyszała: - Ach! Droga pani, jakie wspaniałe brylanty, jeszcze ktoś może pomyśleć, że są prawdziwe.
Autorką kąśliwości była Lucyna Ćwierczakiewiczowa, la femme terrible ówczesnej Warszawy. Ofiar jej ciętego języka było wiele. Jedna ze znamienitszych - Eliza Orzeszkowa - na skierowane do Ćwierczakiewiczowej ironiczne stwierdzenie: - Więc pani pisze o plackach? - usłyszała: - A pani pod placki.
Bezczelna i bezpośrednia budziła postrach na salonach. Słynne były jej wizyty w teatrze, podczas których zajadała się czekoladkami i głośno komentowała kiepską grę aktorów, przysparzając wstydu towarzyszącym jej osobom. Ale to nie cięta riposta i niekonwencjonalne zachowanie, ale ciężka praca, przedsiębiorczość i przebojowość przyniosły autorce najpoczytniejszych polskich książek kulinarnych sławę i bogactwo.
Ćwierczakiewiczowa nadała nowe znaczenie określeniu ''kucharka''. O ile wcześniej kucharka kojarzyła się z kurą domową, która potrafi zaspokoić apetyty rodziny, o tyle za sprawą Ćwierczakiewiczowej urosła ona do rangi osoby o szerokich horyzontach. ''Kucharka to artystka, scjentystka i pragmatyk jednocześnie, zatem osoba o szerokich horyzontach: widzi ona świat nie z perspektywy kuchni, lecz kuchnię z perspektywy świata'' - pisała pani Lucyna. Kucharka Ćwierczakiewiczowej była światłą, oczytaną osobą. Była również otwarta na nowinki, w jej domu pojawiały się nowe sprzęty: kuchnie gazowe, żelazka gazowe czy maszyny piorące. Wprowadzała też do jadłospisu nowe składniki, takie jak np. ''kardamonję, cykoryę brukselską'' czy ''zielone selery''. Sprawnie zarządzała gospodarstwem domowym, posiadając wiedzę z zakresu ogrodnictwa, hodowli zwierząt, kulinariów, szycia, finansów, jak również - jeśli miała ku temu warunki finansowe - znała się na zarządzaniu pracownikami wykonującymi szereg prac domowych. Innymi słowy, była sprawnym menedżerem gospodarstwa domowego.
