Architekt:
Andrzej Boni.
Budowa:
1933–41.
W 1930 na Walnym Zgromadzeniu Członków Towarzystwa Przyjaciół Grochowa, w związku z nadchodzącą setną rocznicą bitwy pod Olszynką Grochowską, podjęto uchwałę nakazującą budowę monumentalnego kościoła – pomnika, dla uczczenia bohaterów poległych w tej bitwie. Kościół miał zastąpić stojący po drugiej stronie ulicy drewniany kościółek z 1924. Prace budowlane rozpoczęto w 1933; kamień węgielny poświęcono w czerwcu 1934.
Konstrukcje żelazobetonowe wykonano pod kierunkiem inż. Bukowskiego, zaś budową pokierował Stanisław Kowalkowski. Budowę kościoła ukończono w 1941, zaś prace wykończeniowe we wnętrzach trwały całą okupację – aż do wybuchu Powstania Warszawskiego. Mimo że kościół jest ostatnią warszawską przedwojenną realizacją w stylu neogotyckim, jego wnętrza wykończono w modnym w latach trzydziestych stylu art deco.
Uszkodzony:
w 1944 kościół został nieznacznie uszkodzony. Na szczęście Niemcy nie zdążyli zrealizować planowanego wysadzenia świątyni.
Uszkodzenia usunięto w 1946, w późniejszych latach otynkowano kościół z zewnątrz. Ostatnie prace przy wykańczaniu wnętrz trwały jeszcze około 1956.
