Dziekoński Józef Pius
Ur. się w Płocku, Szkołę Sztuk Pięknych ukończył w Warszawie (1866), wstąpił do Cesarskiej Akademii Sztuk Pięknych w Petersburgu, gdzie w 1871r. zdobył stopień architekta kl. III. W 1902 r. uzyskał tytuł akademika. Współzałożyciel Tow. Opieki nad Zabytkami Przeszłości, pierwszy dziekan wydziału architektury Politechniki Warszawskiej (1915-17).Na początku współpracował z E. Lilpopem (dom przy Trębackiej) i z E. Cichockim (kościół św. Piotra i Pawła), po czym już samodzielnie, budując przeważnie kościoły w liczbie ok. 50 na terenie Warszawy i Królestwa, w tym: Najświętszego Zbawiciela, św. Aleksandra na pl. Trzech Krzyży (przebudowa), św. Floriana na Pradze, św. Stanisława na Woli, św. K. Boromeusza na Powązkach. W budownictwie sakralnym jego ulubionym stylem był neogotyk. Budował także gmachy i domy mieszkalne, np. nowe zabudowania szpitala Dzieciątka Jezus, zakład dla chłopców ks. Siemca przy ul. Lipowej, schronisko dla paralityków przy Belwederskiej, mauzolea Lesserów na Powązkach i Jungów na cmentarzu ewangelicko-augsburskim (wspólnie z L. Lilpopem) oraz domy: Szlenkierów przy pl. Zielonym, Wawelberga przy Fredry, dom przy Szpitalnej 5 (nadbudowany przez Wł. Marconiego) i in. Uczniami Dziekońskiego byli m.in.: C. Domaniewski, J. Heppen, J. Holewiński, P. Hoser, K. Lilpop, H. Luft, A. Nieniewski, Z. Mączeński, L. Panczakiewicz i St. Szanior. Na podstawie: PSB, Łoza St.: Architekci i Budowniczowie wPolsce. W-wa 1954. Oprac.: A. Barański