Pierwotnie:
działka (nr hip. 390) znajdowała się na terenie przekazanym około 1654 ss. wizytkom i będącym w ich posiadaniu aż do konfiskaty przez władze carskie w 1865.
Jeszcze przed 1654 wzniesiono na posesji dworek drewniany z zabudowaniami gospodarczymi, być może tożsamy z drewnianym dworem opisanym w taryfie w 1743. Wiadomo, że w 1770 istniał jakiś murowany budynek w głębi posesji.
Architekt:
Fryderyk Albert Lessel (?)
Budowa:
1819-21.
Kamienicę wzniesiono dla dzierżawiącego działkę od wizytek kupca winnego Mikołaja Pszennego. Dom składał się z trzech 2-piętrowych części: gmachu frontowego, oficyny pierwszego podwórka i oficyny poprzecznej, za którą znajdowało się drugie podwórko.
Sam Pszenny miał gorzelnię win i wódek pod nr 64 w podupadłym wówczas pałacu Zamoyskich.
Przebudowa:
pod koniec XIX w. kamienicę nadbudowano o jedno piętro.
Przez wiele lat (od 1874 aż do okupacji hitlerowskiej) mieścił się w budynku znany skład win J.F. Flatau, późniejszy "Simon i Stecki", wykupiony z kolei tuż przed II wojną św. przez Fukiera. W 1925 Simon i Stecki otworzyli przy składzie win restaurację.
Zniszczona:
spalona i częściowo zburzona we wrześniu 1944.
Ruiny uprzątnięto wiele lat po wojnie. Jeszcze na początku 1953 Zygmunt Skibniewski i Józef Sigalin podczas objazdu samochodowego po Warszawie odnotowali istnienie gruzowiska "między Wizytkami a Bristolem", a więc na posesji 36, 38 i 40.
