Początkowo nie posiadające nazw bramy Okrzei i Mireckiego powstały w ramach przedbramia Bramy Straceń i umożliwiały zejście nad brzeg Wisły, gdzie w razie potrzeby zacumowane mogły być dwa mosty, wchodzące w skład wyposażenia Cytadeli - pontonowy i łyżwowy. Łączyły one Cytadelę z prawobrzeżnym przyczółkiem - Fortem Śliwickiego (Jasińskiego).
Nieopodal bramy znajdowała się carska szubienica, na której w czasach zaborów wykonywano wyroki śmierci. Ciała skazańców chowane były na tarasie artyleryjskim przy Bramie Straceń. Poniżej bramy znajdował się parterowy budynek nr 95 (w prasie opisywany jako szopa, w której skazańcy spędzali ostatnie chwile życia).
W latach 1932-33 cały obszar poniżej Bramy Straceń został przebudowany na miejsce pamięci - rozebrano kaponierę wschodnią, utworzono cmentarz, zabezpieczono szubienicę obudowując ją szklaną gablotą, a przy Bramie Okrzei ustawiono carską kibitkę, również w późniejszym okresie budując wokół niej szklane zabezpieczenie.
