Architekt:
Jan Witkiewicz Koszczyc.
Budowa:
1930-34.
Gmach szkoły wybudowany został staraniem Funduszu Kwaterunku Wojskowego i Stowarzyszenia „Rodzina Wojskowa” – organizacji zrzeszającej żony podoficerów i oficerów utworzonej w 1925, celem nawiązywania łączności kulturalnej i niesienia samopomocy ekonomicznej. Przewodniczącą Sekcji Szkolnej Stowarzyszenia była ówcześnie Marszałkowa Aleksandra Piłsudska, zaś wieloletnią kierowniczką szkoły Janina Dunin–Wąsowiczowa. Choć szkoła była płatna, a czesne dostosowano do niezłych wtedy poborów oficerskich, dla osób gorzej uposażonych, także cywilnych stosowano zniżki. Estetyka budynku otrzymała dość złożoną formę: w linii ulicy powstał utrzymany w manierze dworkowej korpus główny mieszczący hall, szatnię, sekretariat, mieszkanie dyrektora i umywalnię, a na piętrze salę gimnastyczną.
Sale lekcyjne pomieściło dwukondygnacyjne skrzydło usytuowane prostopadle do ulicy i korpusu głównego, zaprojektowane jako kubizowany blok o płaskim dachu. Jako detal zdobniczy elewacji zastosowano cegłę klinkierową, z której powstały wykończenia naroży, okien oraz jodełkowy ornament fasady.
Plastyka budynku połączyła więc inspiracje rodzimym stylem zakopiańskim, „kozikowym”, jak też północnym manieryzmem i wiedeńską secesją.
Zniszczenia:
1944.
W okresie Powstania Warszawskiego w budynku mieścił się szpital nr 104, który w związku z bardzo silnym ostrzałem we wrześniu 1944 przeniesiono do Fortu Sokolnickiego w Parku Żeromskiego. Z tego okresu pochodzą bardzo liczne postrzeliny na elewacjach budynku, część z nich zatynkowana podczas remontu dachu.
