Budowa:
1833.
W początkach XIX w. rozległy teren (zwany później Grossowem) zakupił Michał Grosse, pochodzący z Grenoble fabrykant rękawiczek.
Aż do swej śmierci w 1840 Grosse upiększał posiadłość, na terenie której powstał m.in. staw utworzony poprzez spiętrzenie rzeczki Rudawki, ze sztucznie usypaną wyspą. Celem Grossego było stworzenie wygodnej siedziby, ale także publicznego ogrodu; najpierw wzniósł publiczne łazienki, w dalszej kolejności własną willę oraz w 1835 - letnie mieszkania.
Kryta czerwoną blachą willa otrzymała niski parter, nieco wyższe pierwsze piętro, oraz niewielką wystawkę drugiego piętra, zwieńczoną drewnianym belwederkiem. Usytuowano ją przy skrzyżowaniu dróg z Warszawy do Bielan, frontem ku Wiśle. Wokół willi rozciągał się park, sad i ogrody warzywne; w 1869 na stawie uruchomiono młyn, co jak się wydaje, było pierwszym zwiastunem upadku letniska (w 1893 o ogrodzie pisano, że był dość zaniedbany), aczkolwiek według danych z 1905 Grossów miał wciąż 67 stałych mieszkańców, 3 sklepy, herbaciarnię i kaszarnię.
Podczas prac regulacyjnych miasta za czasów Stefana Starzyńskiego teren osuszono, oraz zlikwidowano staw. Przez teren Grossowa przeprowadzono nowe ulice - Bieniewicką i J. Ch. Paska, zaś teren rozparcelowano i zabudowano w ostatnich latach przed wojną.
Zniszczona:
wypalone podczas Powstania Warszawskiego mury willi rozebrano w latach 50-tych XX wieku.
