Architekci:
Julian Puterman-Sadłowski, W. Radlow.
Budowa:
1928-34.
Skrajnie modernistyczny, rozległy gmach Telefonów Międzymiastowych i Urzędu Pocztowego zajął całą zachodnią stronę Poznańskiej od przecznicy z Nowogrodzką do Św. Barbary. W związku z jego budową rozebrano znaczną część magazynów Banku Polskiego.
Główne wejście od Nowogrodzkiej ujęto w narożnikowej części budowli, obok niego rozciąga się wysoka bryła pionu klatki schodowej. Nad wejściem umieszczono metalową instalację, zachowaną do dzisiaj w doskonałym stanie.
W południowej części budynku wzniesiono wyższą o trzy kondygnacje część ,,wieżowa", nadającą rytmu dosyć monotonnej, wieloosiowej fasadzie, w której wyróżniają się charakterystycznie obramowane, potężne przestrzenie okienne.
Wojna:
w czasie Powstania Warszawskiego budynek był niemiecką redutą, nigdy nie zdobytą przez powstańców; 18 sierpnia 1944, w wypalonych salach biurowca rozstrzelano 18 polskich pracowników poczty.
Rozbudowany:
Wnętrza rozbudowane po 1945, rozbudowa w latach 1959-62 według projektu Mieczysława Wróbla i Mieczysława Pomianowskiego.
