OBIEKT ISTNIEJE
FOT:
Wędrowiec
Zdjęcie - Łukasz Rzeszotek
Architekt:
Apoloniusz Paweł Nieniewski
atrybucja na podstawie artykułów prasowych z epoki,
w różnych opracowaniach pojawia się także nazwisko Władysława Kozłowskiego lub Władysława Marconiego jako twórców projektu.
Budowa:
1899-1900
Gmach Zakładu sierot dziewcząt Warszawskiego Towarzystwa Dobroczynnego został wzniesiony na placu nabytym przez WTD w roku 1897. Sam Zakład przeniesiono tu z Krakowskiego Przedmieścia 62 z dniem 1 lipca 1901 r. W Zakładzie mogło znaleźć opiekę 130 dziewcząt w wieku od 5 do 15 lat.
Trzypiętrowy budynek w kształcie litery H został wzniesiony z czerwonej cegły i do połowy był pokryty tynkiem. Gmach w stylu określanym jako neogotycki lub romański miał 14 okien frontowych. W wysokich suterenach mieściły się m.in. jadalnia, kuchnia, kotłownia, spiżarnia i mieszkania dla służby. Na parterze umieszczono szwalnię im. Julii Wiemanowej (oddzieloną od zakładu w 1908 r.), aptekę, mieszkanie kapelana i infirmerię. Na I piętrze znajdowały się 4 sale lekcyjne, sala rekreacyjna o 8 oknach z balkonem na całej długości, umywalnia, łazienka, skład bielizny i garderoba, na II piętrze – sypialnie i kaplica.
Gmach był otoczony ogrodem o powierzchni ok. 1 ha.
Zakład działał w przez cały okres międzywojenny, a także w czasie II wojny światowej.
Po 1945 jedno ze skrzydeł budynku od strony ogrodu wymagało remontu ze względu na groźbę zawalenia.
Po wojnie w gmachu mieścił się dom dziecka i Warszawskie Centrum Pomocy Rodzinie. Obecnie (2020) przeprowadzany jest remont w związku z przeznaczeniem budynku na potrzeby Zespołu Państwowych Szkół Muzycznych nr 1.
