Architekt:
Joachim Daniel Jauch lub Jan Zygmunt Deybel.
Budowa:
1730-32.
Wzniesione z inicjatywy króla Augusta II Mocnego z przeznaczeniem na koszary Gwardii Konnej Koronnej dowodzonej przez generała Wilhelma Miera.
Trzy pary pawilonów stanęły na Osi Saskiej - każdy z budynków składał się z trzech piętrowych pawilonów połączonych parterowymi łącznikami.
Przebudowane:
1784-86 lub 1786-88 przez Stanisława Zawadzkiego w stylu klasycystycznym.
Ponownie przebudowane w 1815 na potrzeby oddziału strzelców gwardii konnej Królestwa Polskiego.
W 1851, w związku z przeznaczeniem części pawilonów na siedzibę straży ogniowej, według projektu Józefa Lessla zostają przebudowane pawilony zachodnie. Równocześnie zostaje wzniesiona czatownia - czyli wieża obserwacyjna.
W latach 1886-90 pomiędzy budynkami zostaje poprowadzona linia tramwaju konnego.
Częściowa rozbiórka:
w 1898 rozebrano całkowicie trzy budynki, czwarty rozebrano prawie całkowicie pozostawiając jedynie piętrowy pawilon oraz zewnętrzny parterowy łącznik, rozebrano również połowę pawilonu przy którym stała czatownia.
Na miejscu czterech rozebranych budynków w 1901 stanęły Hale Targowe - popularnie zwane Mirowskimi: wschodnia i zachodnia.
Po 1945:
spalone w czasie II wojny św. budynki rozebrano, pozostawiono jedynie budynek północny. Odbudowa połączona z rozbiórką czatowni była prowadzona według projektu Stefana Netto w latach 1948-50.
W 1974 częściowo zrekonstruowano rozebrany pawilon południowy, a oba pawilony połączono przeszklonym łącznikiem.
Pawilony w dalszym ciągu są siedzibą straży pożarnej - mieści się tutaj Jednostka Ratowniczo-Gaśnicza nr 4 Komendy Miejskiej Państwowej Straży Pożarnej m.st. Warszawy, oraz Muzeum Pożarnictwa.
