OBIEKT NIE ISTNIEJE
(większość budynków nie istnieje)
FOT:
Architekt:
Antonio Corazzi.
Budowa:
Zabudowania powstały dla Instytutu Agronomicznego, mieszczącego się dotąd w dawnym pałacyku - letniej rezydencji królowej Marysieńki i okolicznych budynkach.
Corazzi zaprojektował cztery piętrowe budynki, tworzące rzut podkowy, być może inspirując się pałacem Prymasowskim na Miodowej. Jako pierwsze (po 1820) powstały dwa długie, trzydziestometrowe budynki, o podobnym wystroju i gabarytach, mieszczące apartamenty kadry nauczycielskiej oraz laboratoria chemiczne i technologiczne. W kolejnym etapie - przed 1833 - wzniesiono dwa łukowo wygięte skrzydła, i w ostatniej kolejności korpus główny - w 1840. Cały zespół otrzymał późnoklasycystyczny, skromny wystrój, zaś wewnętrzny dziedziniec formę elipsy o powierzchni aż 13 000 m2.
Po likwidacji Instytutu w 1861, planowano umieścić w budynkach szpital dla umysłowo chorych, jednak zabudowania przejęły carskie władze wojskowe i umieszczono w nich koszary kawalerii. Po 1883 r. zakwaterowano tu 6. i 10. rotę 3. pułku piechoty fortecznej, sformowanego do obsady nowowznoszonych fortów wokół miasta, a rozwiązanego około 1910 r.
Po opuszczeniu Warszawy przez Rosjan w 1915 Zarząd Miejski przekazał budynki na potrzeby schroniska św. Józefa dla nieuleczalnie chorych prowadzone przez Zgromadzenie Sióstr Miłosierdzia św. Wincentego à Paulo. Wyremontowane pod kierunkiem architektów Juliusza Dzierżanowskiego i Franciszka Rakowicza, którzy w głównym gmachu umieścili m.in. kaplicę.
Po odzyskaniu niepodległości przeznaczone na koszary 1. pułku inżynieryjnego, istniejącego w latach 1917-18 przy I Korpusie Polskim w Rosji, wskrzeszonego przez grupę jego dawnych oficerów. Szeregi pułku zasilili ochotniczo studenci Politechniki Warszawskiej. Powstające kolejno bataliony, po krótkim przeszkoleniu, były wysyłane na front (walki o granice Polski). W lutym 1919 bataliony te usamodzielniono, a pułk rozwiązano, tworząc kompanię, a następnie batalion zapasowy saperów nr 1. Od 1921 w budynkach stacjonowało dowództwo i batalion zapasowy utworzonego podczas demobilizacji Wojska Polskiego w 1921 1. pułku saperów Legionów im. Tadeusza Kościuszki. Pozostałe bataliony liniowe pułku używano do różnych zadań, związanych z odbudową kraju.
W czerwcu 1922 pułk opuścił koszary i przeniósł się do Modlina. Zabudowania zajęła instytucja, szkoląca żołnierzy w zakresie użycia broni chemicznej i obrony przed nią. Powołana w 1919 r. na Powązkach jako Szkoła Gazowa, przemianowana rok później na Wojskową Szkołę Gazową, w 1922 - na Szkołę Broni Chemicznej, a w 1925 - na Szkołę Obrony Przeciwchemicznej.
Gmach główny mieścił koszary żołnierskie. W budynku, stojącym na przedłużeniu północnego skrzydła koszar, mieściły się mieszkania kadry zawodowej i kuźnia, a w następnym - biura i kancelarie. Na południe od niego stał prostopadle budynek, będący magazynem żywnościowym, mundurowym i garażem. Kaplica pełniła nadal funkcje sakralne. Południowy pawilon, pamiętający czasy Sobieskiego, mieścił ambulatorium. Wzdłuż północnej granicy terenu wojskowego stały stajnie (bliżej koszar) i budynek, mieszczący magazyn uzbrojenia, pralnię, magiel oraz warsztaty: rusznikarski, szewski, krawiecki i stolarski. Na powstałym w ten sposób trójkątnym placyku przeprowadzano co bezpieczniejsze ćwiczenia z bronią chemiczną.
Jesienią 1937 Szkołę przeniesiono do Trauguttowa, gdzie weszła w skład Centrum Wyszkolenia Obrony Przeciwlotniczej i Przeciwgazowej.
Koszary przy Gdańskiej przekazano wówczas 3. batalionowi pancernemu, którego główne koszary znajdowały się dotychczas przy Konwiktorskiej 3.
Podczas okupacji w budynkach mieściły się koszary Wehrmachtu, o które podczas Powstania Warszawskiego 1944 toczyły się walki.
Zniszczone:
1 września 1944 Niemcy opuścili budynki a następnie je podpalili.
> W 1954 większość zabudowań została rozebrana do fundamentów przez wojsko, wciąż będące ich formalnym właścicielem.
Obecnie:
do naszych czasów przetrwał północny budynek stojący na przedłużeniu skrzydła budynku głównego, oraz budynek dobudowany do północnego pawilonu pałacyku królowej Marysieńki.
