Architekt:
Józef Pius Dziekoński
Budowa:
1903-1904
Gmach wybudowany dla Rządowego Instytutu Szczepienia Ospy na niezabudowanej działce należącej do zespołu szpitala Dzieciątka Jezus. Jednopiętrowy dom mieścił na dole gabinety lekarskie, sale przyjęć i poczekalnie, natomiast na I piętrze – mieszkanie dyrektora.
Na terenie posesji mieścił się także cielętnik.
Od 1921 r. do wybuchu wojny mieścił się w nim Miejski Instytut Higieniczny, powstały z połączenia miejskich instytucji sanitarno-epidemiologicznych.
Rozbudowy:
w latach 1928-29 budynek podwyższono oraz rozbudowano o dwupiętrowy aneks od strony zachodniej oraz o dwupiętrowe skrzydło wschodnie mieszczące m.in. Muzeum Higieniczne i salę wykładową.
Docelowo przed 1939 najstarsza centralna część gmachu została podwyższona do wysokości trzech pięter i przykryta czterospadowym dachem.
Zniszczony:
W pierwszych dniach Powstania Warszawskiego na terenie instytutu rozstrzelano 67 osób, w tym dyrektora stacji, oraz mieszkańców okolicznych domów, a budynek podpalono.
Przy ul. Nowogrodzkiej 78 znajduje się tablica upamiętniająca zbrodnię.
Odbudowany:
Po 1945 odbudowano środkowy segment z całkowitym zatarciem pierwotnego detalu architektonicznego oraz powiększeniem powierzchni trzeciego piętra i zmianą wysokiego dachu na płaski..
Po likwidacji Instytutu w 1951 r. gmach zajmowała Miejska Stacja Sanitarno-Epidemiologiczna.
Obecnie (2019) budynek zajmują jednostki organizacyjne Wojewódzkiej Stacji Sanitarno-Epidemiologicznej.
